Dwars door Amerika: 15 dagen, 11 staten & 3.975 kilometer | Eerste persoonlijke update vanuit de VS
Nadat Bruno begin januari aan zijn oversteek over de grote plas was begonnen, was het op 1 februari onze beurt. We vlogen naar Baltimore, wachtten bijna een week totdat we Bruno op konden halen in de haven en vervolgens kon de roadtrip van ons leven echt van start gaan. In deze persoonlijke update praten we je bij over de eerste weken van onze reis dwars door Amerika!
- Afscheid nemen went nooit
- Mooi tijdverdrijf in Amerika
- Het grote weerzien met Bruno
- Kilometers vreten
- Dwars door Amerika
- The best is yet to come
Afscheid nemen went nooit
Op 1 februari stapten we het vliegtuig in. Maar natuurlijk niet voordat we uitgebreid afscheid hadden genomen van onze familie en vrienden. In het laatste weekend voor ons vertrek gaven we met tranen in onze ogen nog een hele dikke kroel aan onze zussen, hun mannen en hun kids. De avond voor vertrek deden we hetzelfde met Ronny’s ouders en op Schiphol sloten we mijn ouders voor het laatst in onze armen.
Het afscheid was lastig. Het went sowieso nooit om afscheid te nemen. Of je nou voor 3 maanden of 10 maanden weggaat, het is altijd een besefmoment dat je elkaar voorlopig niet meer kunt vasthouden, even snel kunt opzoeken in lastige tijden of gezellig tijd met elkaar kunt doorbrengen. Nu was het een afscheid voor 10 maanden. Zo lang zijn we nog nooit op pad geweest. Not even close! We zijn meerdere keren 5 maanden achter elkaar van huis geweest, maar nu staat het dubbele op ons programma.
Op zo’n vertrekdag wisselen de verschillende emoties elkaar razendsnel af. Het gaat van tranen vanwege het afscheid naar onwijs veel zin in de reis en al het avontuur wat ons te wachten staat. Ook spanning hoort er altijd bij. Je gaat toch naar een land dat je niet kent. Het onbekende tegemoet.
Dit keer was er nog een extra element dat spanning toevoegde. We hadden namelijk mijn injecties bij en dat hadden we nooit eerder gedaan. De medicatie zat netjes in de speciale koeltas en ik had alle documenten (in drievoud) bij me, maar toch weet je niet wat je te wachten staat. 1 februari 2024 gaat bij ons de boeken in als een spannende dag!
Maar gelukkig ook als een geslaagde dag, want de reis is heel vlot verlopen. Op Schiphol werd de medicatie snel en deskundig gecheckt en bij onze tussenstop in IJsland was er geen nieuwe bagagecontrole. Het was nog wel even billen knijpen, omdat onze overstaptijd maar kort was en Ronny er precies werd uitgepikt voor een extra veiligheidscontrole die maar liefst een kwartier duurde. Maar ook dat liep goed af. We zaten op tijd in het vliegtuig naar de Verenigde Staten en kwamen ook daar zonder gedoe door de controle. Yes, dat zit erop!
Mooi tijdverdrijf in Amerika
Vanaf dat moment gingen we de boot die Bruno vervoerde nog beter in de gaten houden via de trackingapp. Op zondagavond lokale tijd meerde de boot aan in de haven van Baltimore en de volgende ochtend zagen we via onze tracker in Bruno dat hij van de boot was gereden. Bruno is aan land!
Het liefst wil je op zo’n moment gelijk in de taxi springen naar de haven om je geliefde bussie op te halen, maar zo werkt het niet. Eerst moet Bruno nog door de controle- en papiermolen. Het verschepingsbedrijf had ons al verteld dat dit 2 tot 4 dagen zou duren, maar toch word je met de dag ongeduldiger. Als je eenmaal weet dat je bus er is, dan wil je hem gewoon terug!
Intussen vulden wij onze dagen met werken, lange wandelingen in de wijk en uitjes naar bijvoorbeeld de Walmart (écht een grote winkel!), ontbijt- en koffietentjes en langs allerlei supermarkten. Normaal zou je dit niet zien als een uitje, maar de eerste dagen in Amerika kijk je je ogen uit. Alles is zo groot opgezet. Niet gek ook, want veel auto’s die hier rondrijden zijn even groot als Bruno! ;-) Wel lekker dat parkeren met Bruno hier niet snel een probleem zal zijn.
Veel eekhoorntjes gezien tijdens onze wandelingen
Ook het struinen door de enorme supermarkten en de Walmart (wat eigenlijk een Praxis, Hema, Intratuin, Media Markt, Etos en Albert Heijn XL in één is) is een mooi tijdverdrijf. De ongekende keuze aan verschillende soorten cornflakes, de enorme potten augurken en het ontbreken van verse groenten en fruit bevestigen het stereotype beeld dat je hebt van Amerika.
Het grote weerzien met Bruno
Het is inmiddels woensdag (dag 3 nadat de boot is gearriveerd in de haven) en rond een uur of 11 hebben we nog steeds niets gehoord. De tijd begint nu wel een beetje te dringen, want we hebben onze Airbnb geboekt tot vrijdag… Een beetje teleurgesteld beginnen we weer aan een lange wandeling in de wijk. Hopen dat we morgen iets horen dan maar…
Maar rond 12 uur ‘s middags is het verlossende mailtje ineens daar. Bruno is klaar om opgehaald te worden! Dat laten we ons natuurlijk geen twee keer zeggen. We hadden alle papieren en onze paspoorten meegenomen tijdens de wandeling (you never know), dus we konden gelijk een Uber boeken en die kant op rijden.
Helaas mag er bij de haven van Baltimore maar één persoon per voertuig de haven in. De eer was aan Ronny en samen met een escort (ook verplicht) ging hij op pad om Bruno op te halen. Via ‘Zoek vrienden’ op mijn iPhone hield ik hem nauwlettend in de gaten en al snel appte Ronny dat Bruno helemaal in orde was. Geen schade en niets gestolen. Zo fijn!
Toen ik Ronny niet veel later met Bruno het parkeerterrein van de escort service op zag rijden, maakte mijn hart een sprongetje. Onze trouwe, oersterke bus is terug. Hij is hier gewoon, op Amerikaanse bodem. Hoe vet!
Kilometers vreten
De volgende dag maakten we Bruno weer rijklaar en toen was het zover. Na een jaar van voorbereidingen begon de roadtrip van ons leven nu echt! Met een grote lach op ons gezicht startten we de motor en reden we met veel plezier Baltimore uit. Op naar het avontuur!
De grote trip van het oosten naar het zuidwesten staat als eerste op onze planning. Van Baltimore naar Los Angeles is het meer dan 4.000 kilometer rijden en dit willen we in een week of 4 doen. We zijn inmiddels 15 dagen onderweg en kunnen zeggen dat de reis tot nu toe erg vlot verloopt. We hebben al bijna 4.000 kilometer in de wielen en zitten er alweer helemaal in. In het begin kostten allerlei simpele dingen wat meer tijd, omdat je je weg nog moet vinden. Waar slapen we? Waar kunnen we ons water vullen en legen? Waar kunnen we het beste boodschappen doen? Dat was eerst even zoeken, maar inmiddels hebben we onze weg in Amerika best goed gevonden.
Onderweg krijgen we vaak duimpjes omhoog van andere weggebruikers en regelmatig worden we bij een picknickplaats of tankstation aangesproken, omdat mensen Bruno zo tof vinden. Bruno steelt hier de show aan de overkant van de grote plas. En terecht! Het is ook gewoon een knapperd, vind je niet?
Dwars door Amerika
We hebben inmiddels 11 staten (Maryland, West Virginia, Pennsylvania, Ohio, Indiana, Illinois, Missouri, Arkansas, Oklahoma, Texas en New Mexico) en 3 tijdzones doorkruist. We rijden veel en maken nu nog niet veel (interessante) stops onderweg, omdat we vooral de westelijke helft van de VS aantrekkelijk vinden. Daar willen we veel tijd doorbrengen! En dat betekent nu lekker doorknallen.
Nou is dat ook niet zo erg, want de gebieden waar we nu doorheen rijden zijn - op wat uitzonderingen na - vlak, kaal en leeg. Dat zal ook wel met de tijd van het jaar te maken hebben. Bomen hebben vrijwel geen bladeren en het is erg droog, waardoor gras geel is gekleurd. Weinig groen te bekennen! Het voordeel van deze tijd is wel dat wij nog eventjes mogen wennen aan het kamperen in gebieden met beren. We hebben namelijk al overnacht in bossen waar zwarte beren leven, maar - als het goed is - zijn die nu nog lekker in winterslaap. ;-)
Afgelopen week reden we door de eindeloze leegte van Texas en New Mexico. In deze woestijnachtige gebieden is de natuur meedogenloos. Het is droog, de zon is nu al erg sterk en alleen lage begroeiing kan het hier volhouden. We merken voor het eerst hoe sterk de natuur hier is als we een hike maken door de Palo Duro Canyon. Het is nog geen 10 kilometer en weinig klimmen, maar continu in de zon. Dat vraagt zijn tol, dat voel je aan heel je lijf. Een goede les voor de hikes die we de komende periode nog gaan doen!
Het zal ook één van de redenen zijn dat het hier zo dunbevolkt is. Vooral als we de snelwegen verlaten, rijden we soms kilometers aan een stuk langs prairies en weilanden zonder iemand te zien. Af en toe staan er een paar koeien, maar dat is het wel.
Nu we zelf de kracht van de zon hebben ervaren, begrijpen we ineens waarom zoveel mensen hier een hoed dragen. Ze doen dit niet als mode-item, het is gewoon bittere noodzaak. Hier en daar zien we cowboys op hun paarden aan het werk (ja, dat gebeurt hier echt) en rolt er een stepperoller over de weg. (Als je niet weet wat dat is, Google maar even op tumbleweed.) Het typische beeld dat je hebt van deze staten blijkt dus best aardig te kloppen!
The best is yet to come
Kortom, onze roadtrip door Noord-Amerika is hartstikke goed van start gegaan. Bruno doet het super, wij hebben het leuk en alles loopt nog volgens onze planning. We zijn heel benieuwd wat ons de komende maanden te wachten staat. En natuurlijk lees jij dat op Travly!