Onze avonturen in buitenlandse ziekenhuizen | Over mijn maandelijkse injecties tijdens onze wereldreis
Als je al eens in het ziekenhuis bent geweest aan de andere kant van de wereld, dan besef je pas hoe goed het bij ons in Nederland allemaal geregeld is met de gezondheidszorg. Tijdens onze wereldreis moest ik iedere maand een injectie met een medicijn krijgen en daardoor zagen we heel wat buitenlandse ziekenhuizen van binnen. Ik kreeg mijn injecties in Vietnam, Indonesië, Colombia, Argentinië, Peru en Nieuw-Zeeland. En iedere keer was dit weer een (spannend) avontuur kan ik je vertellen!
- Een terugblik: waarom krijg ik deze injecties?
- Mailen, mailen, mailen
- De eerste injectie in Ho Chi Minh City
- Nog twee injecties in Vietnam
- Ziekenhuis avonturen in Zuid-Amerika
- Wereldreis deel 3: injecties in Nieuw-Zeeland en Indonesië
- Het lukte altijd
Een terugblik: waarom krijg ik deze injecties?
Een paar maanden voordat we op wereldreis zouden gaan, kregen we slecht nieuws over mijn gezondheid. Bij een periodieke controle bleek dat ik opnieuw een tumor had. En dit keer met uitzaaiingen. :-( Vanwege de zeldzaamheid van mijn aandoening was er geen kant en klaar behandelplan en veel onderzoeken volgden. Gelukkig bleek na enkele maanden (die wel jaren leken te duren) dat er een medicijn is waarmee we de groei van de tumoren tot stilstand zouden kunnen brengen. Dit medicijn moet iedere maand toegediend worden door middel van een injectie. Ik mocht dus tussen de ziekenhuiscontroles door wel op reis, maar het was wel ontzettend belangrijk dat ik iedere maand die injecties zou krijgen tijdens het reizen.
En dat bleek een flinke uitdaging. Het medicijn is namelijk niet heel gangbaar en lang niet alle ziekenhuizen en artsen kennen het of hebben er ervaring mee. Daar komt bij dat het een vrij prijzig medicijn is en dat het op koelkast temperatuur bewaard moet worden. Zelf meenemen was dus geen optie. De zorgverzekeraar zou de kosten van de medicatie in het buitenland vergoeden tot de Nederlandse prijs, maar al het regelwerk moest ik echt zelf doen.
Mailen, mailen, mailen
Om onze wereldreis van start te kunnen laten gaan, moest ik dus zien te regelen dat ik deze injecties in het buitenland kon krijgen. We zouden starten in Zuidoost-Azië en dus ging ik op zoek naar ziekenhuizen die me ter plekke een injectie zouden kunnen geven. Ik mailde tientallen ziekenhuizen, onder andere in Thailand, Maleisië en Singapore, maar ik had weinig succes. Soms hadden ze het medicijn niet, soms was de prijs honderden euro’s hoger dan in Nederland (en dat zou ik dan dus zelf moeten bijbetalen) en van veel ziekenhuizen kreeg ik helemaal geen reactie.
Ik werd er bijna hopeloos van, maar wilde echt niet opgeven. Die wereldreis moest gewoon door kunnen gaan! Bij toeval kwam ik in contact met een medewerker van de producent van het medicijn. En wat een geluk dat hij me wilde helpen met het leggen van contacten over de hele wereld! Hij gaf me de contactgegevens van een arts in Ho Chi Minh City in Vietnam en direct stuurde ik deze arts een mail. Toen ik een paar dagen later een hoopvolle mail terug kreeg, sprong ik een gat in de lucht. Dr. Tran kon en wilde me helpen!
Hoewel het soms echt even puzzelen was wat hij precies bedoelde in zijn mails, kwam het erop neer dat hij het medicijn voor me zou bestellen en dat ze het bij me konden injecteren. En ook voor een goede prijs! Yes, door Dr. Trans toezeggingen konden we aan onze wereldreis beginnen.
De eerste injectie in Ho Chi Minh City
Na 3,5 week in Laos was het tijd om richting Ho Chi Minh City te reizen voor mijn eerste injectie in Vietnam. Gespannen stapten we in een taxi en lieten we ons afzetten bij het ziekenhuis. We stapten binnen in een setting die we het beste kunnen omschrijven als enorm chaotisch. ;-) We probeerden uit te vogelen waar we moesten zijn in het ziekenhuis, maar door het gebrekkige Engels van het Vietnamese personeel ging dat niet zonder slag of stoot. En natuurlijk was hetgeen waar wij voor kwamen nou ook niet echt alledaags. Na eerst 5 andere medewerkers en afdelingen te hebben gezien, kwamen we uiteindelijk bij de afdeling van Dr. Tran. Mooi, eerste obstakel van vandaag overwonnen!
Na een tijdje wachten kwam een verpleegster het medicijn alvast brengen. Ze hebben het dus in ieder geval in huis, pfieuw! Nu moest het medicijn nog op de juiste manier klaargemaakt en ingespoten worden, want ook dat is niet zo makkelijk. Je moet de instructies exact volgen, want anders is de kans groot dat het medicijn niet goed oplost en vervolgens de naald verstopt raakt bij het injecteren. Hoewel de stappen niet precies werden opgevolgd, ging het medicijn gelukkig toch soepel mijn lijf in. Yes!
Enkele uren na binnenkomst zat het erop: de injectie zat erin, we hadden het juiste bedrag betaald en we hadden een correcte factuur die we konden indienen bij de zorgverzekeraar. We waren zo blij en opgelucht! We trakteerden onszelf op een lekkere ijskoffie en een taartje. Onze eerste injectie tijdens onze wereldreis was gelukt, dat is iets om te vieren!
Nog twee injecties in Vietnam
Omdat we geen enkele andere arts in Zuidoost-Azië hadden gevonden die ons kon holpen, gingen we ook voor de twee volgende injecties naar Ho Chi Minh City. Iedere keer was het weer een gedoe en duurde het wel eventjes voor alles gelukt was, maar het belangrijkste was dat het iedere keer goed kwam. We zijn nog steeds zo dankbaar dat deze arts en verpleegsters ons hebben willen helpen, ondanks dat het voor hen waarschijnlijk ook hoogst ongebruikelijk en wat lastig was. Een fijne gedachte voor als we nog eens een langere periode naar Azië gaan: we mogen altijd terugkomen. :-)
Lees onze blogs over Azië
Ziekenhuis avonturen in Zuid-Amerika
Na 3,5 maand backpacken in Zuidoost-Azië vlogen we terug naar Nederland voor de ziekenhuiscontrole. Wat waren we blij toen we hoorden dat er inderdaad geen groei meer was opgetreden! Dit betekende dat we door konden met wereldreis deel 2: reizen in Zuid-Amerika! We begonnen het proces van injecties regelen weer helemaal opnieuw, maar met hulp van de farmaceut lukte het om met de juiste mensen in contact te komen. Op naar Zuid-Amerika!
Eenmaal in Colombia merkten we al snel dat echt heel weinig mensen Engels spreken. We hadden gedacht dat de meeste Colombianen toch wel een enkel woordje Engels zouden spreken of op zijn minst begrijpen, maar nee. Vaak geen woord. ;-) Dat maakte ons bezoekje aan een privé kliniek in Medellín ingewikkeld. Met handen en voeten probeerden we te communiceren met elkaar en duidelijk te maken waar we voor kwamen. Uiteindelijk begrepen we dat we eerst het medicijn moesten gaan betalen en vervolgens zouden we verder geholpen worden. Na een ochtendje van de ene naar de andere afdeling wandelen en vooral veel te wachten, konden we aan het einde van de ochtend opgelucht ademhalen. De spuit zat er weer in!
Nu kon er niks mis gaan...
In Peru hadden we het luxe: we hoefden niet naar een ziekenhuis. Net zoals in Nederland zou er een verpleegster bij ons hotel komen om de injectie te zetten. Dat scheelde een heleboel wachttijd en gedoe. Nu kon er niks mis gaan, dachten we... Maar toen de creditcard het niet deed, brak het zweet me wel even uit. Je kunt niet zo eenvoudig ruim €1.500 pinnen in het buitenland in één dag, dus wat nu?!
Gelukkig hebben we nog een andere creditcard, dat leek de oplossing! Totdat we erachter kwamen dat we hiervan al wat andere dingen hadden betaald en daardoor niet meer genoeg bestedingsruimte hadden op die creditcard. Argh, net nu! Ondertussen probeerden we de verpleegster met behulp van Google Translate te vertellen wat er aan de hand was… Gelukkig was zij heel lief en geduldig en vonden we een oplossing. We konden via de app geld overmaken naar de creditcard om zo de bestedingsruimte weer te vergroten. Godzijdank werd die betaling binnen een paar minuutjes verwerkt en konden we eindelijk de injectie afrekenen. Daarna was het allemaal zo gepiept. We waren super opgelucht en blij en de stress al snel vergeten. We konden onze reis door Peru voortzetten!
Je begrijpt dat we alle keren daarna vooraf een driedubbele check deden op onze bestedingsruimte van de creditcards. :-)
Drama in Mendoza
In de stad Mendoza in Argentinië stond onze laatste injectie in Zuid-Amerika gepland. We hoopten op een soepel dagje, zodat we in de middag nog wat wijnhuizen konden bezoeken. Helaas, dat zat er niet in!
Dit keer zouden we het medicijn zelf ophalen en betalen bij een apotheek en vervolgens zou een arts in het ziekenhuis het medicijn injecteren. Klinkt als een simpel plan. :-) Echter bleek de apotheek geen apotheek te zijn, maar een medische groothandel die normaal niet levert aan particulieren. Zoiets als een pinautomaat hadden ze dus niet. Ik moest contant afrekenen om de spuit mee te kunnen krijgen…
Zo'n hoog bedrag pinnen in het buitenland is al lastig, maar in Argentinië was dit extra problematisch. Vanwege de enorme inflatie kon je maar weinig geld per keer pinnen, omgerekend zo'n €100. Daarnaast zit er een limiet aan het aantal keer en het bedrag dat je per dag kunt pinnen...
Wat een geluk dat wij zoveel rekeningen hebben, want we hadden pas een paar honderd euro cash in onze handen toen de ene na de andere bankpas aangaf dat het daglimiet was bereikt. We gebruikten onze creditcards en oude betaalrekeningen (die we voor nood nog aan hadden gehouden), maar ook daar zaten we snel op het maximale bedrag. Nadat we meerdere pinautomaten hadden leeg getrokken, liepen we met een dikke stapel contant geld in onze tas terug naar de groothandel. Als we goed hadden geteld, hadden we precies het benodigde bedrag.
Het geld werd geteld en ondertussen probeerde ik duidelijk te maken dat ik een factuur nodig had om de kosten te kunnen declareren bij de zorgverzekeraar. Daar liepen we tegen het volgende probleem aan. Omdat zij niet rechtstreeks mogen of kunnen leveren aan particulieren, konden ze geen factuur voor me maken. We konden het wel via de apotheek laten lopen en dan via hen een factuur krijgen, maar dan moesten we wel meer betalen. De apotheek moest er dan namelijk ook aan verdienen. ;-)
En dus liepen wij weer terug naar de pinautomaten. We moesten nu nog omgerekend €200 pinnen en we hadden nog 1 pasje dat we konden gebruiken: Ronny's ING pinpas. Nu had hij die rekening pas kort voor vertrek geopend en deze pinpas eigenlijk bijna nooit gebruikt. Hij wist zijn pincode dus niet meer zeker!
Deze pinpas was echt onze enige hoop om de spuit vandaag nog te kunnen betalen, dus deden we toch een poging. We riepen het uit van blijdschap toen er geld uit de pinautomaat kwam! We hadden het benodigde bedrag precies bij elkaar gekregen. Pfieuw!
Met meer dan 500 briefjes van 100 pesos (grotere biljetten krijg je niet!) liepen we snel terug naar de groothandel en opnieuw werd het geld geteld. Het was in orde: zij hadden het correcte bedrag, wij kregen een factuur. En we hadden het medicijn! Gelukkig ging het injecteren in het ziekenhuis wel lekker soepel. Ja, de spuit in Mendoza was weer een echte belevenis, maar we hadden het toch maar weer geflikt! Daarop hebben we een dag later nog maar eens goed geproost bij het Norton wijnhuis.
Wereldreis deel 3: injecties in Nieuw-Zeeland en Indonesië
We hadden hoge verwachtingen van de service in het ziekenhuis in Nieuw-Zeeland. In een goed ontwikkeld land zal het allemaal niet zo ingewikkeld zijn. Nu scheelde het inderdaad ook dat we gewoon met elkaar konden communiceren, maar toch verliep het ook in Nieuw-Zeeland niet helemaal soepel. De eerste keer werd de injectie niet volgens de instructies bereid, waardoor het medicijn helemaal geklonterd was en de naald tot 4x toe verstopt raakte. Geen pretje als dat spul met enige kracht in je lijf geduwd moet worden. ;-)
De tweede keer waren we keurig op tijd voor onze afspraak, maar bleken ze het medicijn nog niet binnen te hebben. Dat werd even stressen, want de volgende dag zouden we in het vliegtuig zitten naar Indonesië! Aan het einde van de middag kwam het verlossende woord: de injectie was binnen. Eind goed, al goed!
De laatste loodjes
De laatste twee injecties tijdens onze wereldreis zouden we in de Indonesische hoofdstad Jakarta krijgen. Je zou zeggen dat we inmiddels ongeveer wisten hoe het werkt en soepeltjes door het proces gingen, maar dat bleek niet zo zijn. Het publieke ziekenhuis in Jakarta was misschien wel het meest hectisch van alle buitenlandse ziekenhuizen en het duurde lang. Heel lang.
Maar de stress begon al een dag eerder. We waren net geland in Jakarta en zaten in de taxi richting ons hotel, toen we een appje kregen van mijn contactpersoon dat het medicijn niet op voorraad was. Hij ging zijn best doen om het alsnog te regelen, maar kon niks beloven. Aangezien we weinig ruimte hadden in onze planning (we zouden de dag na de injectie naar Flores vliegen en hadden onder andere al een 3-daagse tour naar de Komodo eilanden geboekt), maakten we ons wel zorgen.
Gelukkig kwam het medicijn de volgende ochtend alsnog binnen en konden we naar het ziekenhuis komen. Eerst moesten we langs een arts, zodat hij officieel het recept voor de Sandostatine uit kon schrijven. Dat bezoekje had verder totaal geen nut, maar het was nou eenmaal procedure. Niet erg hoor, behalve dan dat we al zo'n 2 uur in de wachtkamer zaten te wachten voor we bij de dokter naar binnen konden. We kletsten wat over onze reis en kregen het officiële recept mee voor de injectie. Check, door naar het volgende!
We liepen naar de apotheek in het ziekenhuis. Ook hier was de wachtrij gigantisch. Voor we betaald hadden en het medicijn hadden gekregen, waren we 1,5 uur verder. Tot slot gingen we naar de afdeling waar de injectie gezet zou worden. Nu zal het niet lang meer duren, dachten we. Maar nee, de injectie moest in een speciale ruimte klaar gemaakt worden en ook daar waren ze druk. We wachtten, wachtten en wachtten. Toen we na 1,5 uur wachten op die afdeling eindelijk te horen kregen dat de injectie klaar was om ingespoten te worden, slaakten we een zucht van verlichting.
Vijf minuutjes later zat het medicijn weer in mijn lichaam. Klaar is Kees! Of toch niet... Ze bleken vergeten te zijn om op de factuur ook de kosten voor het bereiden van het medicijn te vermelden. We gingen dus opnieuw naar de administratieve afdeling om daarvoor een losse factuur te krijgen en dit bedrag te betalen. Daarna waren we ein-de-lijk klaar. Volgens mij is Jakarta met een volle dag onze absolute recordhouder qua duur van het hele proces. ;-)
Het lukte altijd
Vaak was het een gedoe, een heel traag proces, stressvol of alledrie tegelijk, maar uiteindelijk is het iedere keer gelukt om op tijd de injectie te krijgen. En dat is natuurlijk het allerbelangrijkste! We hebben er van geleerd dat doorzetten loont, ook al lijkt iets bijna onhaalbaar. Het regelen van de injecties was echt een uitdaging en het zorgde voor spanning en stress, maar dat was het zonder twijfel 100% waard. Want het heeft ervoor gezorgd dat wij onze wereldreis konden maken. De beste tijd van ons leven!