Over een jaar lang wereldreizen
Op 5 maart 2018 stonden we met kriebels van geluk in onze buik op Schiphol. Na een moeilijke periode ging het eerste deel van onze wereldreis nu toch echt beginnen! Een paar dagen daarvoor hadden we onze laatste werkdag gehad, ons appartement uitgeruimd voor de onderhuurder en onze backpacks ingepakt. Inmiddels zijn we een jaar verder. Een jaar vol belevenissen, nieuwe ervaringen en vooral hoogtepunten. Ja, we hebben een fijne baan opgegeven, bakken met geld uitgegeven en ingeleverd op comfort. Maar die wereldreis is het zó waard. Het is de beste beslissing die we ooit hebben genomen.
Backpack broekies
Als ik nu denk aan hoe we een jaar geleden op het vliegveld stonden, dan waren we echt nog backpack broekies. Hoeveel ervaring hadden we nou met reizen zonder plan of boekingen? En hoe vaak waren we nou in Azië geweest? En langer dan 3 maanden leven uit je rugzak, geen thuis hebben en lieve mensen in Nederland missen, vinden we dat wel leuk? Allemaal dingen die we nog moesten gaan ontdekken. Gelukkig bleek het backpackleventje ons op het lijf geschreven! In de afgelopen 12 maanden was bijna iedere dag een feestje!
Sinds we een jaar geleden zijn vertrokken, zijn we slechts 71 dagen in Nederland geweest. De andere 294 dagen zaten we in Azië, Zuid-Amerika of Nieuw-Zeeland. Wat hebben we veel van de wereld gezien! We bezochten 12 landen in 12 maanden tijd. Ik kan vervelendere manieren bedenken om een jaar in te vullen! ;-)
Inmiddels zijn we ook helemaal thuis in het reizigerswereldje. We weten hoe je met het openbaar vervoer van A naar B reist, hoe je ervoor zorgt dat je niet opgelicht of beroofd wordt (of in ieder geval hoe je het risico zo klein mogelijk maakt) en wanneer streetfood er ‘prima, word je niet ziek van’ uitziet en wanneer het foute boel is. Alles in onze backpack heeft een vaste plek, waardoor we die binnen 5 minuten ingepakt hebben. Enorm handige vaardigheden als backpacker! ;-)
Onze blogs over Azië
Onze blogs over Zuid-Amerika
Geen echt thuis hebben
We waren nooit eerder zo lang van huis geweest. Ook nooit zo ver trouwens! We zitten nu in Nieuw-Zeeland en heel veel verder kan niet denk ik. ;-) We slapen vaak maar 1 of 2 nachten in een ho(s)tel en trekken dan weer verder. Dat betekent continu wennen aan een nieuwe plek, vaak je backpack in-/ en uitpakken en veel uurtjes in de bus of de trein doorbrengen. Een thuis hebben we niet. En als je besluit om op wereldreis te gaan, dan weet je natuurlijk nog helemaal niet of je daar wel goed tegen kunt. Of je na 2 maanden niet enorm de behoefte hebt aan een eigen plekje. Of in ieder geval een vaste locatie, waar dan ook op de wereld.
Ook deze onzekerheid pakte voor ons goed uit. We zijn erachter gekomen dat we het hebben van een thuis niet echt missen. We voelen ons snel op ons gemak op een onbekende plaats of in een hotelkamer. We passen ons makkelijk aan en hebben weinig moeite om geen routine te hebben. We krijgen er een hele hoop vrijheid voor terug. En dat is heerlijk!
Durven & doen
Wat zijn we blij dat we het een jaar geleden gedurfd hebben. Om deze keuze te maken. Eerst zie je natuurlijk beren op de weg. Redenen om het niet te doen. Maar al snel hadden we die beren van de weg af geduwd. Vol enthousiasme maakten we een spaarplan, stippelden we een route uit en dagdroomden we van onze wereldreis. Totdat er een paar maanden voor vertrek nog een hele grote beer om de hoek verscholen bleek te zitten. Toen die eenmaal tevoorschijn kwam en zich niet zomaar van de weg liet duwen, hebben we echt nog wel even getwijfeld of het wel verstandig was om ons reisplan door te zetten. De ziekenhuiscontroles en de maandelijkse injecties maakten een wereldreis nou niet bepaald makkelijker.
Maar onze reisdrang was te sterk. Gelukkig maar. Want nu zitten we hier. Onder de fonkelende sterrenhemel in Nieuw-Zeeland. We hebben schitterende plekken gezien, ontzettend veel gelachen samen, de wereld en haar mensen beter leren kennen en begrijpen en bovenal zijn we ultiem gelukkig. We barsten bijna uit elkaar van dankbaarheid. Wat een jaar. En ook al zullen we over een paar maanden het gewone leven weer op moeten pakken, de herinneringen blijven. En die koesteren we. Voor altijd.