Ons avontuur naar de ruige Noordkaap
Nu we zover gekomen zijn met onze oude maar oersterke camper, willen we het ook goed afmaken. Op naar de Noordkaap! Alhoewel we niet verwachten dat dit het mooiste landschap is (voor Noorse begrippen) én het honderden kilometers extra rijden betekent, gaan we er toch voor. Het noordelijkste puntje van Europa wil je aangetikt hebben!
- Eerst genieten in Tromsø
- Heel veel kilometers
- De Noordkaap vs. Knivskjelodden
- Ultieme trots
- Ongekend harde wind
- De hike naar Knivskjelodden
Eerst genieten in Tromsø
Na al dat roadtrippen over de Kystriksveien, de Lofoten, Vesterålen en Senja nemen we een korte pauze bij Tromsø. Dit is de grootste stad in het noorden van Noorwegen en een goede plek voor een kappersbezoekje en vooral om de gezellige horeca in te gaan. In het dunbevolkte Noorwegen zijn we al maandenlang vooral in de natuur en dat is prachtig, maar een keer de gezelligheid opzoeken is niet vervelend.
In de ochtend pakken we een kopje koffie bij Risø Kaffebar en in de middag drinken we lokale biertjes bij Ølhallen. We sluiten de dag af met een verrukkelijk 4-gangen diner bij Fiskekompaniet. Genieten!
Heel veel kilometers
Nadat we ons hebben ondergedompeld in al het lekkers van Tromsø (verder vonden wij de stad niet zo heel boeiend), beginnen we aan de 3-daagse tocht naar de Noordkaap. Het is ruim 600 kilometer vanaf Tromsø en wij rijden niet zo snel, dus knippen we de tocht in 3 etappes. Tijd zat. ;-)
Helaas hebben we op de eerste rijdag erg slecht weer. Jammer, want daardoor zien we weinig van het Lyngenfjord waar we langs rijden. Het schijnt erg mooi te zijn, maar door de laaghangende wolken zijn de besneeuwde bergtoppen nergens te bekennen. Wilde golven in de fjorden en aan de kustlijn, dat zien we wel. Een voorproefje voor de Noordkaap, die bekend staat om zijn onstuimige weer?
We overnachten op een wildkampeerplek iets voorbij Storslett en rijden de volgende dag op ons gemak de volgende etappe. Onderweg verandert het landschap steeds een beetje. De bergen worden minder hoog en er is steeds minder (hoge) begroeiing. We krijgen al een beetje dat ‘einde van de wereld gevoel’. Tof, dat hoort erbij!
Ondertussen is het flink aan het waaien en voelen de wind flink trekken aan Bruno. We moeten het stuur goed vasthouden en het lijkt alleen maar erger te worden hoe verder noordelijk we komen. Goede training voor de spierballen!
Voor een fijne, rustige wildkampeerplek nemen we aan het einde van rijdag 2 een andere afslag. Net voorbij een klein dorp vinden we een ietwat beschutte plek waar we het rijk voor ons alleen hebben. Of ja, niet helemaal blijkt de volgende ochtend. We worden gewekt door tientallen rendieren! Ze dartelen rustig voorbij de bus. Dit is nog eens leuk wakker worden!
Nadat alle rendieren voorbij zijn gewandeld en wij ons klaar hebben gemaakt, gaan we op pad. Tijd voor de laatste 175 kilometer! Nu wordt het landschap echt grillig. Tientallen kilometers rijden we over een kaasrechte weg (zo zie je ze niet vaak in Noorwegen) over de koude en kale hoogvlaktes richting de Noordkaap. Dat het weer hier niet voor watjes is, is overduidelijk. De natuur is hier rauwer dan rauw. We hadden niet veel verwachtingen van het landschap richting de Noordkaap, maar vinden het eigenlijk toch wel een welkome afwisseling.
De Noordkaap vs. Knivskjelodden
Ondertussen hadden we wat onderzoek gedaan en besloten dat we niet naar de Noordkaap zouden gaan. Ik hoor je denken: “Huh?”
Nee, we wilden naar het échte noordelijkste punt van Europa en dat blijkt de Noordkaap helemaal niet te zijn. Het schiereiland Knivskjelodden is het allernoordelijkste punt van het vasteland van Europa, maar hier kun je alleen komen door een hike trail van 9 kilometer (enkele reis) te volgen.
De Noordkaap is eigenlijk gemaakt voor toeristen. Knivskjelodden is slechts een smal puntje land en hier is geen ruimte voor parkeerplaatsen, een bezoekerscentrum en al dat soort toeristische faciliteiten. Daarom hebben ze dit op de Noordkaap gemaakt.
Nu we zover gekomen zijn, willen we ook écht zo ver noordelijk gaan als maar kan. Dus gaan we voor de hike, veel meer ons ding. Daar komt bij dat het entreegeld voor de Noordkaap belachelijk hoog is. Meer dan €30 per persoon! En waarvoor? Uitzicht op eindeloze oceaan en alsnog niet op het noordelijkste punt van Europa’s vasteland zijn. Geef onze portie maar aan Fikkie, wij hiken wel.
Ultieme trots
Op zaterdag komen we laat in de middag aan op het parkeerterrein waar de hike naar Knivskjelodden start. Een paar kilometer verderop ligt de Noordkaap, maar wij stoppen Bruno hier al. Morgen leggen wij de laatste kilometers naar het noordelijkste punt te voet af. Voor Bruno zit het erop. Noordelijker dan dit hoeft hij niet en kan hij bijna niet.
Een gevoel van trots overvalt ons allebei. Die oude bus heeft ons zonder problemen gewoon van Breda helemaal naar het noordelijkste punt van Europa gebracht. Met zijn 70 pk, ruim 3 ton aan gewicht en motor uit 1985 heeft hij ons over bergpassen, door fjorden, over hobbelige bospaadjes en langs prachtige kustroutes geleid. Onverstoorbaar startte hij iedere ochtend, beklom hij elke berg en liet hij ons nooit in de steek. Hij heeft er zo’n 10.000 kilometer op zitten sinds de start van ons Scandinavië avontuur. Wat een topper is Bruno!
Ook voelt dit moment als een symbolisch keerpunt in onze reis. Al meer dan 100 dagen gaan we steeds noordelijker en daarmee verder van huis. Vanaf nu verandert dat. Ook al zijn we nog heel ver van Nederland, de ‘terugweg’ wordt vanaf morgen ingezet. Dat geeft ons een gek, maar vooral heel mooi gevoel. We denken terug aan alles wat we al hebben meegemaakt en gezien deze reis. Ongelooflijk!
We proosten op dit bijzondere moment!
Ongekend harde wind
Als we die avond naar bed gaan, is het – voor Noordkaap begrippen – redelijk rustig buiten. In de nacht draait het weerbeeld 180 graden. We worden rond half 5 wakker geschud. De wind laat Bruno wiebelen op zijn wielen en we horen de windstoten duidelijk. Oei, dit klinkt heftig. Hopelijk gaat de wind in de loop van de ochtend iets liggen. We proberen nog wat te slapen en gaan ervan uit dat we straks de hike naar Knivskjelodden gaan doen.
We wachten de hele ochtend, maar de wind lijkt alleen maar sterker te worden. We zien een handjevol wandelaars vertrekken, maar ook vrij snel weer terugkomen. De hoeveelheid regen wordt wel iets minder en dus besluiten we rond 12 uur dat we er maar gewoon voor gaan. We moeten 18 kilometer hiken, dus we kunnen niet al te lang wachten met starten.
De hike naar Knivskjelodden
We kleden ons heel dik aan, smeren boterhammen voor de lunch en stappen vol goede moed de bus uit. Eenmaal uitgestapt voelen we pas de ernst van de situatie. We kunnen bijna niet op onze benen blijven staan. Het waait ongekend hard!
De wind zorgt ervoor dat het heel koud is, maar daar hebben we ons op voorbereid. Alhoewel we nu op het asfalt al staan te wiebelen in de wind, gaan we voorzichtig de trail op. Het eerste deel is gelijk heel modderig. Je moet op kleine, uitstekende stenen en takken gaan staan en een paar sprongetjes maken om dit natte stuk te overbruggen. Nou ben ik al geen held als het op balans aankomt, maar met deze wind is dit al wel heel uitdagend. Gevaarlijk misschien wel?
Ondertussen komt er een Noorse wandelaar terug gelopen die we een half uurtje geleden hebben zien vertrekken. We besluiten hem te vragen naar de omstandigheden. Zijn antwoord is heel duidelijk. Het pad is in enorm slechte staat door de regen van afgelopen dagen en in combinatie met de wind is het onverantwoord om de hike te doen vandaag. Daarnaast is het laatste deel van de hike – bij het noordelijkste punt – over een smal stuk land met de wilde zee rechts en links van je. Daar zal de wind nog wel een tandje heviger zijn dan hier. Je wil er niet aan denken wat er kan gebeuren als de wind je daar een zetje de verkeerde kant op duwt…
Al met al moeten we een vervelend besluit nemen: We gaan niet. Dat is een domper, maar het is gewoon niet slim om in deze omstandigheden de hike te doen. Het voelt in eerste instantie als een open eindje. Iets wat je niet af hebt gemaakt. Dat vraagt even wat tijd om te verwerken.
Gelukkig zijn we door al die reizen behoorlijk flexibel geworden en kunnen we vrij snel schakelen. De avond ervoor voelden we nog ultieme trots en eigenlijk is daar niets aan veranderd. Samen met onze Bruno zijn we tot het – op een paar kilometer na – het noordelijkste punt van Europa gekomen en dat is zo gaaf!
Die trots blijft hangen, de teleurstelling laten we snel varen. Op naar Zweden!