Het begin van het einde van onze Noord-Amerika roadtrip | Persoonlijke update
Wat past er veel in een dag, een week, een maand en een jaar. Dat is iets wat we deze reis nog meer dan anders beseffen. Het is maar 2,5 maand geleden dat we in Alaska - onze ultieme bestemming - arriveerden en nu zitten we alweer in de laatste fase van onze Into the wild roadtrip. En wat een trip is het. Letterlijk en figuurlijk! In deze persoonlijke update praten we je bij over de afgelopen tijd en blikken we voorzichtig vooruit op de komende maanden.
- Onze favoriete staat in Amerika ontdekt
- De grootste Bruno uitdaging tot nu toe
- De mooiste herfst ooit
- Op familiebezoek in Saskatchewan en Manitoba
- Het begin van het einde
- Wat wordt de volgende reis?
Onze favoriete staat in Amerika ontdekt
Toen we door de Lower 48 - de bijnaam van de 48 aaneengesloten Amerikaanse staten - reisden, kregen we vaak de vraag wat onze favoriete staat was. Een vraag waar we toen geen antwoord op wisten, maar nu wel. Het is Alaska! Dit gigantische gebied is zo puur, zo ruig, zo echt. Al rijd je simpelweg van A naar B of zoek je gewoon een wildkampeerplek voor de nacht, Alaska is overal schitterend. (Oké, behalve in Anchorage - de grootste stad.)
Op willekeurige wegen - die er niet eens bekend om staan heel mooi te zijn - rijd je langs gletsjers, langs kilometers hoge bergen en zie je elanden of beren. Never a dull moment in Alaska! We hadden hoge verwachtingen van deze Amerikaanse staat en zelfs die zijn overtroffen. We kunnen zonder twijfel zeggen dat we ons hart aan Alaska hebben verloren. En dan hebben we nog maar een fractie gezien van de grootste staat van Amerika. Hopelijk komen we hier ooit nog terug… Er is zoveel te ontdekken. Wie weet!
De grootste Bruno uitdaging tot nu toe
We verbleven uiteindelijk meer dan een maand in Alaska. Niet alleen omdat we zo genoten van de landschappen, maar ook omdat we Bruno’s kleppen wilden laten stellen. Kleppen stellen is vrij specifiek voor oudere dieselmotoren (bij nieuwere auto’s gaat dit automatisch) en moet eigenlijk elke 20.000 kilometer gebeuren. We hadden in Vancouver al een poging gedaan om dit klusje te laten klaren, maar deze monteur had hier niet de juiste tools voor. En omdat Bruno nog goed reed, was de urgentie voor ons nog niet zo groot om snel iemand te zoeken voor de kleppen.
Bij de garage in Vancouver
Maar tijdens het rijden van de Alaska Highway kreeg Bruno wat strubbelingen. De eerste start van de dag - met een koude motor - ging moeizaam en stationair begon hij steeds slechter te lopen. Het werd alsmaar erger en dus trokken wij de conclusie dat zijn kleppen nodig gesteld moesten worden. Nu nog iemand vinden die dat kan doen!
Dat laatste bleek een hele opgave. We hebben meer dan 10 garages in Anchorage - de grootste stad van Alaska - geprobeerd, maar we kregen vrijwel overal 0 op het rekest. Monteurs hadden geen tijd, werkten niet aan dieselmotoren, konden waarschijnlijk niet aan de juiste onderdelen komen, we hebben alle smoesjes gehoord. Eigenlijk wilde niemand er zijn vingers aan branden, behalve één garage. Zij wilden het wel doen, maar hadden pas een week later tijd. Veel keuze hadden we niet en dus planden we een afspraak voor een week later. In de tussentijd konden we nog wel wat leuks doen en dus gingen we richting Seward voor de Harding Icefield Trail - één van onze vetste hikes in Alaska - en een boottocht in het Kenai Fjords National Park.
Een week later stonden wij keurig bij de garage in de hoop dat we na vandaag weer met een fijn gevoel verder zouden kunnen rijden, maar nee. Dat feest ging niet door. De garage kwam op de proppen met het feit dat een onderdeel regelmatig kapot gaat bij het stellen van de kleppen en daarom wilden ze dit onderdeel eerst bestellen. Als het dan kapot zou gaan, zouden ze het gelijk kunnen vervangen. Zo gezegd, zo gedaan. Alleen betekende dat weer een kleine week wachten. Maar ja, heel veel anders zit er niet op. Wij vulden dit lange weekend wachten op met een tripje naar Whittier, waar we de hike naar de Portage Glacier deden.
Portage Glacier
Bij onze volgende afspraak waren we vol goede hoop dat het nu echt ging gebeuren, maar via onze tracker in Bruno zagen we de hele dag geen beweging. Bruno stond nog gewoon op de plek aan straat waar we hem die ochtend geparkeerd hadden. Voor de deur van de garage! Uiteindelijk werd hij om een uur of 3 de werkplaats in gereden, maar je raadt het al. Ze konden de klus niet klaren voor het einde van de werkdag. En dus moesten wij stel op sprong op zoek naar een accommodatie voor die nacht. Bruno zou de volgende ochtend zeker klaar zijn, werd ons beloofd. De volgende dag rond lunchtijd werden we toch wel een tikkeltje ongedurig en gingen we maar eens een kijkje nemen. Wat denk je? Ze waren nog druk bezig.
Uiteindelijk kregen we om 3 uur ons trouwe bussie terug. Het heeft ons heel wat geduld en geld gekost, maar toen we Bruno startten, slaakten we een kreet van blijdschap. Hij loopt weer zoals normaal, yes! Daar deden we het allemaal voor. Met een heerlijk gevoel vervolgden we onze reis door Alaska.
Zo zie je maar, iets wat bij onze vaste monteur in Nederland slechts een uurtje tijd kost, is in Noord-Amerika zomaar een klus waar je weken mee in touw bent. Weer wat geleerd, zullen we maar zeggen! ;-)
De mooiste herfst ooit
Al die vertraging in Alaska had wel één groot voordeel: de weken erna - zowel in Alaska als Yukon en de Rocky Mountains - werden we getrakteerd op prachtige herfstkleuren. Nog nooit zagen we de bladeren van bomen zo duidelijk van kleur veranderen als in deze gebieden. Het was zo mooi. Wat een cadeautje!
Nadat we afgelopen zomer voortijdig de Canadese Rocky Mountains hadden verlaten vanwege de bosbranden, kregen we nu een tweede kans in dit gebied. En misschien was dit een veel betere timing: de herfstkleuren en de eerste sneeuw in de bergen maakten het landschap - wat al wereldberoemd is - nog mooier dan anders. We hadden de tijd van ons leven!
Op familiebezoek in Saskatchewan en Manitoba
Toen er zodanig veel sneeuw viel in de Rocky Mountains en vrijwel alle campings en andere toeristische bestemmingen gingen sluiten, was het voor ons tijd om door te reizen. Familie aan mijn vaders kant woont al mijn hele leven in Canada en de jongste generatie hebben we nog nooit ontmoet. Tijd om daar verandering in te brengen en op bezoek te gaan!
We bezochten mijn nicht Rachelle op haar boerderij, vierden Thanksgiving bij mijn oom en tante in North Battleford, gingen met mijn neef Daniel naar een ijshockeywedstrijd en genoten bij mijn neef Dave met zijn gezin van zonnige dagen in de buitenlucht. Een hele bijzondere activiteit was de rondleiding door de mijn waar mijn neef Daniel werkt. We gingen meer dan 1 kilometer onder de grond en hij liet ons een fascinerende wereld zien waarvan je het bestaan niet kent als je er nooit mee in aanraking komt. Allemaal hele toffe en speciale ervaringen!
Uiteraard werd er heel veel bijgekletst, spelletjes gespeeld en herinneringen opgehaald. Het was erg leuk om zo hartelijk en enthousiast ontvangen te worden en weer eens familie om ons heen te hebben. Wij hebben enorm genoten!
Het begin van het einde
Toen we wegreden bij ons laatste familiebezoek, daalde het besef in. Deze reis zit er bijna op. Nog 4 weken en dan vliegen we terug naar Nederland. Hoe gek is dat! Het voelt raar, fijn, jammer, leuk en moeilijk om straks terug naar Nederland te gaan. Al die gevoelens bestaan naast elkaar. We kijken heel erg uit naar het vasthouden van onze familie en vrienden, missen bepaalde dingen van Nederland en hebben een leuk huisje geregeld om tijdelijk te wonen als we in Nederland zijn. Allemaal hele fijne dingen om naar uit te kijken.
Tegelijkertijd laat het ons des te meer stilstaan bij wat we allemaal hebben meegemaakt tijdens deze reis. Hoe intens het was. Hoe bijzonder. Met onze zelf omgebouwde bus uit 1985 hebben we heel Noord-Amerika doorkruist. Honderden praatjes met vriendelijke mensen gemaakt, ontelbaar veel wilde dieren gezien, honderden kilometers gehiked, landschappen gezien zoals we ze nog niet kenden. En zo kunnen we nog wel even doorgaan.
Daar zijn we zo ontiegelijk dankbaar voor. Het voelt bijna verwend om te zeggen dat we het ook moeilijk vinden dat het straks voorbij is. Alsof het nooit genoeg is. Dat is het zeker wel, maar het is ook gewoon lastig. Om weer in het Nederlandse leven te stappen waar 99% nog is zoals het was. Waar het altijd druk en haastig is. Waar we geen bergen, bossen of wilde dieren om ons heen hebben.
Dit is het begin van het einde van deze reis. Nog 4 weken. Een gek idee, want we zijn al zo lang met deze roadtrip bezig. Met het plannen en uitdenken, de voorbereidingen en de reis zelf. Onze Into the wild roadtrip beheerst ons leven nu al meer dan 1,5 jaar. En straks is het voorbij. Komen we in een zwart gat terecht?
Wat wordt de volgende reis?
Dit is de vraag die we de laatste tijd het vaakst krijgen. “Wat hierna?” Ons antwoord: dat zien we wel. We hebben allerlei ideeën voor onze toekomst, maar er springt nog niets echt bovenuit. We willen ons eerst volledig richten op het afronden van deze reis en daarna tijd doorbrengen met familie en vrienden. En dan borrelt er vanzelf wel iets op. Daar zijn we van overtuigd.
Er is één ding voor 2025 wat we al zeker weten: eind maart gaan we met Ronny’s ouders 3 weken naar Vietnam. Hen voor eventjes meenemen in onze wereld van reizen, dat wordt heel bijzonder. Een heel ander soort reis dan we normaal maken, maar ook eentje waar we erg naar uitkijken.
Verder gaan we het volgend jaar in ieder geval niet zo bont maken als dit jaar. We willen ook genieten van de zomer in Nederland. Een terrasje kunnen pakken met vrienden, motorrijden op zomerse dagen, spontaan bij familie langsgaan. Dat soort simpele dingen. Als je dit 10 maanden niet hebt kunnen doen, dan zijn die kleine dingen nog veel meer waard dan anders. Daar gaan we onwijs van genieten!
Tot die tijd kun je op Travly nog heel wat Alaska en Canada reisverhalen verwachten, want - sorry, sorry, sorry - we lopen ietsje achter met onze blogs. Dat krijg je als bijna elke dag gevuld is met een nieuw avontuur! ;-)