Salmon Glacier: ons hoogtepunt aan de Stewart-Cassiar Highway
We hebben Bruno flink aan het werk gezet om de Salmon Glacier te bereiken. 30 kilometer over een onverharde weg vol kuilen, scheuren en modder en met een totale stijging van 1.100 meter. Na 5 kwartier hobbelen komen we bij één van Canada’s grootste gletsjers, maar er is niets te zien. De wolken zijn dik en hangen zo laag dat we geen hand voor ogen zien. We blijven kamperen op deze ijzige locatie, in de hoop dat we de volgende ochtend meer zien…
- Via de Stewart-Cassiar Highway naar het zuiden
- Een detour naar Hyder
- Geen beren bij Fish Creek
- Het weggetje naar Salmon Glacier
- Wildkamperen bij Salmon Glacier
- Eindelijk is ‘ie daar: Salmon Glacier
- Afscheid van Alaska
Via de Stewart-Cassiar Highway naar het zuiden
Ons avontuur richting de Salmon Glacier begint enkele dagen eerder, namelijk als we vanuit Alaska besluiten om niet via de Alaska Highway, maar via de Stewart-Cassiar Highway terug naar het zuiden van Canada te rijden. Het is altijd leuk om een andere route te nemen dan op de heenweg, het is de kortste route naar de Canadese Rocky Mountains en we kunnen een detour maken naar Stewart en Hyder om beren en gletsjers te spotten. Genoeg redenen om te kiezen voor deze route dus!
Het blijkt een goede keuze, want de 725 kilometer lange Stewart-Cassiar Highway is een lust voor het oog. We zien onwijs veel herfstkleuren en rijden door een landschap dat bestaat uit rivieren, bossen en meren. En het is zo rustig. Er zijn maar een paar kleine dorpjes aan de route en het voelt nog meer afgelegen dan de Alaska Highway.
Een detour naar Hyder
Het Alaskaanse plaatsje Hyder ligt niet helemaal op de route en vereist een detour van zo’n 130 kilometer. (retour) Toch slaan we bij Mezidian Junction af om richting Stewart (in Canada) en Hyder te gaan. Niet vanwege de sfeer in deze dorpjes - Stewart is wel heel levenloos - maar om nog één keer in Alaska te zijn. En om daar kans te hebben om nog een keer vissende beren te spotten bij Fish Creek!
Na een nachtje in Stewart steken we de volgende dag de grens over naar de VS. Hyder heeft zichzelf gekroond tot ‘the friendliest ghost town of Alaska’. Over de vriendelijkheid kunnen we niet oordelen - we hebben niemand gezien - maar een ghost town is het zeker! Dat blijkt al wel bij de grensovergang. Nog nooit zijn we Amerika in gereden zonder enige controle. Een groot contrast met de normaal zo strikte grensposten!
Geen beren bij Fish Creek
Nadat we zoveel vissende beren hebben gezien bij Haines zijn we heel relaxed bij de Fish Creek Wildlife Observation Area in Hyder. Nu we dit fenomeen al zo uitgebreid hebben mogen ervaren is de druk er vanaf.
Het is een regenachtige dag en in het logboek zien we dat de laatste tijd slechts 1 of 2 keer per dag beren worden gespot aan de Fish Creek. Als wij er zijn, is er niets. Geen beer te bekennen. Het is ook geen weer om uren te gaan wachten en dus besluiten we verder te rijden. Je kunt niet altijd 6 gooien!
Het weggetje naar Salmon Glacier
Ondanks de regen en lage bewolking zetten we toch koers naar Salmon Glacier. Je weet het maar nooit: soms is het zicht hoger ineens veel beter of misschien trekt het straks open? We wagen het erop!
Het is nog 30 kilometer rijden tot Salmon Glacier. Niet ver zou je zeggen, maar over deze “weg” duurt dat toch een dik uur. De weg is onverhard, zit vol kuilen en scheuren en door de vele regen is het hier en daar modderig. Daar komt bij dat je zo’n 1.100 meter moet klimmen, al is het niet heel steil. We tuffen rustig naar boven, passeren een lawine waarschuwingsbord (altijd fijn) en ontwijken alle kuilen en obstakels zo veel mogelijk. Het dikke pak met wolken beweegt geen centimeter en we zien nog steeds geen hand voor ogen. Na 5 kwartier rijden komen we op de top, bij het uitzichtpunt over Salmon Glacier en dit is wat we zien. Niks!
Wildkamperen bij Salmon Glacier
We besluiten om te lunchen in de camper en te wachten, in de hoop dat het open trekt. Maar dat gebeurt niet. Na wat twijfelen vanwege de kou en de mogelijke kans op bevriezing van de natte weg beslissen we om toch te blijven kamperen aan de rand van de gletsjer. Misschien trekt het later vandaag of morgenochtend nog open. We hebben Bruno niet voor niets zo hard laten werken om hier te komen!
Die middag en avond blijft het bewolkt. Door de krakende geluiden weten we dat de gletsjer er toch echt ligt, maar we kunnen hem met geen mogelijkheid zien. Niet eens een glimp. We gaan slapen in de hoop dat dat morgen anders is…
Eindelijk is ‘ie daar: Salmon Glacier
Als we wakker worden, kijken we gelijk uit het raam. Teleurgesteld kruipen we nog even terug in bed. Nog steeds geen gletsjer te bekennen! Totdat een half uur later een gaatje in de bewolking ontstaat. Een gaatje dat steeds groter wordt. Langzaam maar zeker toont Salmon Glacier zich in al zijn glorie. Wauw, wat is dit indrukwekkend!
De gletsjer is gigantisch en het is bijzonder dat we er zo dichtbij kunnen staan. Helemaal alleen genieten we van dit rauwe landschap. In het uur dat volgt komt en gaat de bewolking, maar er zijn absoluut hele goede momenten waarop de gletsjer in zijn totaliteit zichtbaar is. We zijn heel blij dat we de koude nacht bij de gletsjer hebben getrotseerd, want dat was het zo waard.
Afscheid van Alaska
Salmon Glacier is een geweldige afsluiter van onze Alaska-tijd. Ook al ligt de gletsjer officieel in Canada. ;-) Het is het moment waarop we het afgelegen Yukon (regio in Canada) en Alaska gaan verlaten en hierna richting de toeristische Rockies gaan. Nog één keer nemen we de ruigheid van dit landschap in ons op. We snuiven de koele lucht op, luisteren naar het geluid van bewegend ijs en ervaren het ultieme ‘alleen in de natuur’ zijn. Dit gaan we missen, dat weten we nu al!