100 dagen met onze camper in Amerika | Persoonlijke update vanuit de VS
We zijn 100 dagen in Amerika en deze reis met onze eigen camper Bruno is nu al onvergetelijk. Iedere dag krijgen we complimentjes over Bruno, beleven we een avontuur - groot of klein - en maken we nieuwe herinneringen. We ontdekken fantastische, bijzondere plekken en missen soms Nederland en dan vooral de mensen thuis. Dat hoort ook bij het maken van een hele lange roadtrip aan de andere kant van de wereld. In deze persoonlijke update praten we je bij over onze eerste 100 dagen in Amerika.
- Elke dag is anders
- Even een tandje terug
- Bruno steelt de show
- Hoge ups en soms kleine downs
- De komende tijd
Elke dag is anders
Nog nooit was een reis voor ons zo afwisselend en vol avontuur als nu. Dat zit hem in van alles. Het ene moment vallen de sneeuwvlokken naar beneden, terwijl we een paar uur later in onze korte broek door de woestijn banjeren. Zelfs op ‘saaie werk- of rustdagen’ maken we iets mee, bijvoorbeeld dat we ineens 2 woestijn schildpadden in onze achtertuin hebben of de vraag krijgen of we Bruno na onze reis niet in Amerika willen verkopen. Of we komen vast te zitten in los zand en moeten onszelf tot wel 5x toe uitgraven. Dat was de eerste keer voor ons!
Als je reist, merk je pas hoeveel er past in een dag, een week of een maand. Soms bedenken we ons dat iets gisteren gebeurd is, maar voelt het al als veel langer geleden. Het is nooit saai hier!
En als het dan toch saai dreigt te worden, dan zijn er de Amerikanen met hun aparte gewoontes en cultuur die ons versteld doen staan. Zomaar een greep uit dingen die ons zijn opgevallen in Amerika en aan de Amerikanen:
- Amerikanen zijn onwijs gastvrij, open en hartelijk. Dat is niet gespeeld, het is echt. Een praatje maken met een vreemde is hier heel normaal en iemand uitnodigen bij je thuis blijkbaar ook. Als een onbekende in Nederland je na een praatje van 15 minuten uitnodigt, dan denk je gelijk dat er een addertje onder het gras zit. Hier is dat niet zo. De Amerikanen zijn heel vriendelijk en ontvangen ons met open armen.
- Je hoeft je auto niet uit te komen, alles is drive through. Zo kun je vanuit je auto koffie halen bij de Starbucks, medicatie ophalen bij de apotheek, je motorolie laten verversen en zelfs pinnen bij de bank. Bizar hè!
- The bigger, the better. Alles is hier groot. Vooral de caravans en campers laten ons nog regelmatig versteld staan met hun afmetingen. Een camper of caravan van 12 meter is eerder regel dan uitzondering. En dan trekken ze er ook nog een auto of aanhangwagen achteraan. Volgens mij is dat niet echt meer kamperen, maar oké.
- Bij eten en drinken gaat het vooral om de hoeveelheid. Gezelligheid in de horeca vind je hier vrijwel nergens. Het vullen van de maag, dat is belangrijk in Amerika. Zo is bij tankstations de kleinste koffie bijna een halve liter (wij nemen er samen eentje, voordat we helemaal staan te stuiteren van de cafeïne) en kun je bij veel tentjes oneindig vaak je frisdrank bijvullen. Fast food is hetgeen wat de klok slaat en op de borden aan de snelweg bij afritten vind je dan ook altijd de logo’s van de fast food tenten die je aan die afslag kunt vinden.
Even een tandje terug
Doordat iedere dag vol nieuwe indrukken zit en er oneindig veel mooie plekken te bekijken zijn hier in Amerika, is het soms lastig om de balans te bewaren. De afgelopen tijd merkten we dat we moe waren. We zijn eigenlijk ook altijd bezig. Of aan het rijden naar de volgende bestemming, of aan het werken (moet ook gebeuren!) of een bezienswaardigheid aan het bewonderen. De dagen waarop we niks doen zijn op één hand te tellen. Makkelijk!
Dat houden we geen 10 maanden vol, hoe leuk we het reizen ook vinden. Dat betekent zoeken naar de juiste balans tussen reizen, werken en niksen. Dat is soms best lastig, zeker als de afstanden zo groot zijn en er zoveel te zien is. Je wil alles uit de reis halen en dan loop je af en toe jezelf voorbij. We kunnen beter kritischer zijn op waar we wel en niet naartoe gaan en meer rust nemen tussendoor, zodat we echt genieten van de highlights die we bezoeken. Kwaliteit boven kwantiteit. Dat was even schakelen en nog altijd zoeken soms, maar het lukt ons steeds beter om de juiste balans te vinden voor deze roadtrip.
Bruno steelt de show
Onze oude, stoere Bruno trekt hier behoorlijk wat aandacht. Tenzij we ergens in de middle of nowhere staan te kamperen, krijgen we iedere dag meerdere duimpjes en complimenten. Als we terugkomen bij een parkeerplaats, komt het geregeld voor dat mensen naar Bruno staan te kijken en foto’s van hem maken. Regelmatig spreken de Amerikanen ons aan om te vragen waar we vandaan komen, of Bruno nou oud of nieuw is (ze kennen dit type helemaal niet in de VS) en wat onze reisplannen zijn. Het levert gezellige praatjes op en soms zelfs de vraag of we hem niet willen verkopen. Nou, nee! Bruno blijft bij ons! ;-)
Het is ook niet meer dan terecht dat Bruno zoveel bekijks trekt, want hij doet het fantastisch. We hebben al meer dan 12.000 kilometer gereden in de VS en afgelopen week behaalde hij de mijlpaal van 100.000 kilometer op de teller. Hij is net warm gedraaid nu! ;-) Het is soms nog steeds onwerkelijk dat we hier gewoon rondrijden met onze eigen bijna-oldtimer bus. Ondanks alle drempels die we moesten nemen. Op wereldberoemde plaatsen zoals de Grand Canyon en Horseshoe Bend beseffen we ons heel goed hoe speciaal deze reis is. Once in a lifetime!
Door al die praatjes met Amerikanen en andere reizigers ontmoeten we af en toe bijzondere mensen. Mensen die ons inspireren en die wij inspireren met ons verhaal. Zo kwamen we laatst een Amerikaan tegen die al 10 jaar in zijn busje rondreist en alle staten vastlegt op camera om hier uiteindelijk een expositie van te maken. Het klikte meteen en het leuke is dat we hem na onze reis nog gaan zien. Hij heeft namelijk sinds 2 jaar een Nederlandse vriendin en gaat in Brabant wonen vanaf de zomer. Ook namen we laatst een Canadees gezin een stukje mee in Bruno en door het gezellige contact hebben we een uitnodiging bij hun thuis in Calgary staan voor deze zomer. We kijken er naar uit om deze mensen ergens op of na onze reis weer te zien!
Hoge ups en soms kleine downs
Het Amerikaanse landschap is op veel plekken fenomenaal. We hebben in de afgelopen 100 dagen al zoveel prachtige bezienswaardigheden gezien. Cardiac Canyon, Joshua Tree National Park, de Grand Canyon, The Wave, Death Valley, Slab City, Cathedral Rock, Monument Valley en zo kunnen we nog wel even doorgaan. Veel van de landschappen hier hebben we nog nooit eerder gezien. Hele speciale ervaringen dus die onze gelukshormonen flink laten kolken.
Maar zoals in ieder leven zijn er ook mindere momenten. Hoe mooi Arizona en Utah ook zijn, na een tijdje werden we toch een tikkeltje ‘woestijn-moe’. Het is overal rotsig, stoffig en zonnig en nergens vind je groen, bomen of water. Op een gegeven moment ga je je storen aan dat alles altijd onder een laag zand zit en ben je de harde wind (wat kan het hier waaien zeg!) wel even beu. We waren toe aan groen. Bomen, water, gras. Even wat anders! Vorige week hebben we ons rondje door Utah afgerond met een bezoek aan Bryce National Park en sindsdien zijn we terug in het groene deel van Californië. We bezochten onder andere de enorme sequoia bomen in Sequoia National Park en volgende week staat Yosemite National Park op onze planning. We merken nu al dat dit groene landschap ons weer een hoop nieuwe energie geeft om te ontdekken. Leuk!
Andere minder leuke momenten komen vooral door gemis. We missen Nederland en dan vooral onze familie en vrienden, meer dan tijdens andere reizen. Misschien komt het doordat we in april bijzondere momenten moesten missen (mijn vader ging met pensioen en Ronny’s vader kreeg een lintje) of omdat we weten dat we nog wel een tijdje weg zijn. Of een combinatie van beide. Geen idee, maar het mag er zijn. Uiteindelijk is gemis ook iets moois. Het laat je zien dat we in Nederland een rijk leven hebben met heel veel lieve mensen om ons heen. Mensen waar we heel veel van houden en relaties die we koesteren. Als we aan het einde van het jaar terug in Nederland zijn, gaan we daar nog meer van genieten dan anders. En dat is ook iets moois, toch?
De komende tijd
Hoe onze reisplanning na een meerdaags bezoek aan Yosemite National Park eruit gaat zien, dat weten we eigenlijk nog niet. We rijden in ieder geval richting het noorden van Californië, maar of we langs de kust gaan of door het binnenland, dat moeten we nog beslissen. We hebben eind juni in ieder geval een afspraak met een arts in Canada vanwege de injecties, dus onze laatste 6 - 7 weken in de Verenigde Staten zijn ingegaan. (Alaska niet meegeteld) Toch een gek idee. Aan de ene kant voelt het alsof we pas net begonnen zijn met deze reis, aan de andere kant hebben we al onwijs veel meegemaakt.
We zijn op 33% en kijken uit naar de overige 67% die nog gaat komen. Blijf je met ons meegenieten?