2024: de reis van ons leven | 10 maanden door Noord-Amerika
Nog eventjes en dan tellen we de laatste seconden van het jaar af. We kunnen het eigenlijk niet geloven. 2024 was ons jaar. Het jaar waarin we de reis van ons leven maakten. In 10 maanden toerden we met onze eigen camper Bruno - een oudje uit 1985 - door de Verenigde Staten en Canada, met als ultieme bestemming Alaska. We reden 41.000 kilometer, beleefden iedere dag iets (leuk en minder leuk) en zagen landschappen zoals we ze nog niet kenden. Het afsluiten van zo’n topjaar is iets moois en iets lastigs. Want eigenlijk waren wij er nog helemaal niet klaar mee! In dit blog blikken we terug op ons 2024.
- Januari: de laatste loodjes
- Februari: de start van het avontuur
- Maart & april: eindeloze woestijnlandschappen en verstekelingen in de bus
- Mei & juni: the mountains are calling!
- Juli: eilandleven, nieuwe vrienden en bosbranden
- Augustus & september: into the wild
- Oktober & november: kilometers vreten
- December: een lastige thuiskomst
- Topje van de ijsberg
Januari: de laatste loodjes
Onze Noord-Amerika reis stond op het punt van beginnen, maar de laatste voorbereidingsloodjes wogen zwaar in januari. We deden er alles aan om onze eindeloze to-do lijst af te werken, maar moesten de verscheping van Bruno alsnog een week verzetten vanwege vertraging van mijn ziekenhuisonderzoeken. Balen!
Maar na een uitgebreide beurt bij de garage, wat camperupgrades en -aanpassingen op het gebied van stroom en gas en een goede ziekenhuisuitslag stonden alle lichten op groen: Bruno is klaar voor zijn grote reis over de Atlantische Oceaan. Met een beetje buikpijn brachten we hem op 11 januari naar de haven van Hamburg en namen we afscheid. See you on the other side! Hopen we. :-)
Februari: de start van het avontuur
Op 1 februari ging het grote Amerika-avontuur voor ons van start. Na een jaar van voorbereidingen konden we niet wachten om deze roadtrip te gaan maken. Tegelijkertijd waren de dagen voorafgaand aan ons vertrek emotioneel. Afscheid nemen van familie en vrienden voor 10 maanden is niet leuk. Eigenlijk begon de rollercoaster aan emoties toen al!
Toen we Bruno, na een weekje wachten in Baltimore, in goede conditie ophaalden in de haven, kon ons geluk niet op. Het was even twee keer knipperen ‘s ochtends om onze trouwe bus in een typisch Amerikaanse woonwijk te zien staan. Je bent hier al zo lang mee bezig, maar dat het dan gewoon gelukt is, dat blijft een gek (en heel fijn!) gevoel.
Vol enthousiasme begonnen we onze roadtrip. Aan het begin van een reis zitten we altijd zo vol energie dat we niet te stoppen zijn en dus reden we in 2 weken tijd zo’n 4.000 kilometer door 11 verschillende staten. We keken onze ogen uit in de Verenigde Staten (niet alle vooroordelen zijn waar, maar sommige wel!) en genoten van de zon die ons al lekker verwarmde achter de voorruit. Dit houden we wel een tijdje vol!
Maart & april: eindeloze woestijnlandschappen en verstekelingen in de bus
Met dit lekkere tempo duurde het niet lang voordat we het zuidwesten van de VS bereikten. Het hiken en nationaal park hoppen ging beginnen! We bezochten Utah’s Mighty 5, voelden de hitte in Death Valley, keken de diepte van de Grand Canyon in, spendeerden een dag in het beroemde Monument Valley. En niet te vergeten: hiken, hiken, hiken. We wandelden zo vaak en zo veel als we konden, want te voet kun je alles om je heen pas echt goed in je opnemen.
Die landschappen stelden niet teleur. Je kunt hier eindeloos blijven ontdekken, zoveel is er te zien en te beleven, en veel van de landschappen hadden we nooit eerder zo gezien. De hoogtepunten waren toch wel The Wave en Cardiac Canyon. Deze plekken zijn pure kunst van de natuur. Waanzinnig!
Ondanks al die geweldige plekken speelde er onderhuids wel iets bij ons. We hadden last van muizen in de bus. De zorg dat ze iets bij Bruno kapot zouden bijten of ziektes zouden overdragen op ons, gaf ons stress. Veel stress. En in een busje van 8 m² kun je ook niet even in een andere kamer gaan zitten, zodat je het niet hoort of mee geconfronteerd wordt.
Achteraf bleken we na een week van de muizen in de bus af te zijn, maar op dat moment weet je nooit wanneer je de laatste vangt. Lang verhaal kort: dit heeft een paar weken een behoorlijke impact gehad op ons reisplezier. Bruno voelde even niet meer als ons fijne thuis en als dat het enige is wat je hebt, dan is dat echt niet fijn. Gelukkig konden we het probleem oplossen en vanaf mei weer zonder de stress van die kleine verstekelingen door. Een hele opluchting!
Mei & juni: the mountains are calling!
Natuurlijk sloegen we wereldberoemde plekken als Yosemite en Yellowstone niet over. Je moet daar alleen wat meer rekening houden met de seizoenen, omdat deze gebieden in de winter bedekt zijn onder een dikke laag sneeuw, waardoor wegen en hikes afgesloten worden. Tijdens ons bezoek aan Sequoia en Kings Canyon National Park waren dan ook nog niet alle highlights open, maar dat deed niets af aan de indruk die de enorme bomen op ons maakten. Daar valt je mond van open!
Het bleek dat we onze route heel goed hadden uitgekiend, toen één van de bergwegen in Yosemite National Park openging op de tweede dag dat wij daar waren. Wat een bofferds zijn we! Na deze mooie weken in Californië zetten we koers richting de Amerikaanse Rocky Mountains. Yellowstone en Grand Teton National Park om precies te zijn. Een ritje van zo’n 1.500 kilometer, maar we zijn maar wat blij dat we die extra kilometers ervoor gemaakt hebben. Grand Teton schopte het zelfs tot één van onze favorieten in deze hele reis! We zagen onze eerste beren en elanden in het wild en tja, die bergen. Het heeft niet veel uitleg nodig denk ik. ;-)
Juli: eilandleven, nieuwe vrienden en bosbranden
Eind juni staken we de grens over naar Vancouver in Canada. Na wat praktische bezoekjes hier en daar (een grote beurt voor Bruno en een nieuwe voorraad van mijn medicatie) maakten we de oversteek naar Vancouver Island. Een heel goed begin van onze tijd in Canada!
Na 10 dagen op Vancouver Island reisden we door over het vasteland van Canada en diezelfde avond ontmoetten we Karel en Laura. Het werd een latertje - terwijl Ronny de volgende ochtend vroeg werkoverleg had - maar je maakt het niet vaak mee dat je mensen tegenkomt waarmee het zo goed klikt. We reisden nog een dag of 10 samen en hadden de tijd van ons leven. Zo zie je maar dat reizen niet alleen gaat over de mooie plekken die je bezoekt, maar ook over ontmoetingen en samen met anderen zijn.
Ondertussen waren we naar de Canadese Rockies gereden, maar daar werden we ontvangen door een waas van rook. Er waren heel veel bosbranden op dat moment. Jasper National Park ging dicht en op één avond kwamen de asdeeltjes als regen uit de lucht vallen. Geen goede timing om hier te zijn. Change of plans: we gaan naar Alaska!
Jasper National Park na de bosbranden
Augustus & september: into the wild
Alaska. Al maanden was dit onze stip aan de horizon. De Amerikaanse staat die we maar wat graag wilden bereiken. We hadden in de afgelopen tijd van Amerikanen al veel gehoord over The Last Frontier. Zo zouden er enorme muggen zijn, zou je 100% zeker een geweer nodig hebben vanwege de beren en zou het er erg afgelegen en duur zijn. Dat laatste bleek waar, de andere twee beweringen waren een gevalletje van Amerikaanse hysterie. ;-)
Na meer dan 2.000 kilometer over de Alaska Highway zetten we voet in de ruigste staat van Amerika. Dat voelde goed! We waren trots. We hadden het toch maar mooi geflikt! Met ons bussie uit 1985. Het bereiken van Alaska was een hoogtepunt, maar gelukkig stelde de staat zelf ook niet teleur. De ruigheid, het afgelegen gevoel, de grootsheid. Het maakte veel indruk op ons. Na 6 weken konden we eindelijk antwoord geven op de veelgestelde vraag: “Wat is je favoriete staat van de VS?”
Na een geweldige periode in Alaska en Yukon (noordwesten van Canada) vol gletsjers, hikes en wildlife (vooral beren!) werd het toch echt tijd om weer een beetje richting de bewoonde wereld te gaan. Het deed pijn in ons hart om dit gebied achter ons te laten, want we hadden het hier nog veel langer kunnen volhouden. Maar ja, we zijn niet ingericht op de winterse omstandigheden zoals ze die daar kennen. En we hadden gelukkig nog iets tegoed: de Canadese Rockies!
Zo gezegd, zo gedaan. We verbleven een week of 2 in de Rocky Mountains van Canada. Natuurlijk bezochten we beroemde plekken zoals Lake Louise, maar we genoten misschien nog wel meer van de minder drukke maar minstens net zo mooie locaties, zoals Smutwood Peak. We bleven tot het echt niet meer kon: begin oktober gingen bijna alle campings dicht en werden hikes steeds minder goed begaanbaar door het behoorlijke pak sneeuw. Of we nou willen of niet, we moeten door. Dat betekende ook direct het einde van het in de bergen zijn, want in Midden- en Oost-Canada is het helemaal niet zo bergachtig.
Oktober & november: kilometers vreten
De reis zat er qua tijd misschien al voor 80% op, we hadden nog wel 5.000 kilometer te gaan richting Halifax. Via de kortste route, die we uiteraard niet namen. ;-) We gingen namelijk nog op bezoek bij familie, beleefden de show van een NBA basketbalwedstrijd in Toronto, bezochten de Niagara Falls en brachten tijd door met gezellige mensen die we spontaan ontmoetten. Op een avond werden we verrast door één van de mooiste natuurverschijnselen: het noorderlicht!
Daardoor werden het geen 5.000, maar zo’n 7.000 kilometer naar Halifax. Het kamperen werd intussen wel wat ingewikkelder. Alle campings waren gesloten voor het seizoen, waterpunten afgesloten voor de vorst en de zonnepanelen wekten onvoldoende stroom op met de steeds korter wordende dagen. De simpele dingen, zoals water vullen of een slaapplek met elektriciteit vinden, waren hierdoor veel tijdrovender. Daarnaast was het geen weer meer, waren we moe en Bruno was toe aan onderhoud. Die laatste weken voelden daarom een beetje als wachten. Als je dan toch weet dat je terug moet, dan heb je het maar het liefste achter de rug, toch?
Het was ergens een opluchting en ergens heel emotioneel om Bruno in de haven van Halifax naar de haven te brengen. Het was het moment waarop we beseften dat alles gelukt was. We hadden geen ongeluk gehad, waren niet aangevallen door een beer of heel erg ziek geworden. Er kan veel misgaan tijdens een reis van 10 maanden, maar het was allemaal niet gebeurd. Het was ook emotioneel, want zoiets geweldigs afsluiten doet toch een beetje zeer. Je bent vooral dankbaar, trots en gevuld met fantastische herinneringen, maar dat gaat gepaard met emotie om dit nu los te laten en af te sluiten.
December: een lastige thuiskomst
Aan de ene kant was het fijn om terug naar Nederland te komen. Onze vrienden en familie eindelijk kunnen vasthouden, weer fatsoenlijk brood eten en de gezelligheid van de horeca opzoeken. Allemaal gezellig en dingen waar we naar uit hadden gekeken.
Toch vinden we deze thuiskomst lastiger dan ooit. Het kost meer moeite om te wennen aan de Nederlandse drukte en we voelen onrust. Wat nu? We wilden eerst rustig thuiskomen en dan een antwoord gaan vinden op die vraag, maar na een week verzeilen we alweer in ideeën en plannen. Het kost ons moeite om een stap terug te doen en onszelf te dwingen om eerst maar eens rustig thuis te komen, alle herinneringen te laten bezinken, bij te komen van de intensieve reis… Even niets. Dat valt nog niet mee! Soms is het net alsof we verslaafd zijn aan avontuur. Altijd iets beleven. We zijn snel verveeld in Nederland.
Maar goed, dat zal er allemaal wel bij horen. We zijn in ieder geval heel blij dat Bruno weer goed en wel de oversteek heeft gemaakt en nu lekker bij ons voor de deur staat. Stapje voor stapje worden onze ideeën concreter en we gaan zien wat 2025 gaat brengen. We zijn ieder geval nog lang niet klaar met reizen, Bruno en elkaar!
Topje van de ijsberg
En dit was allemaal maar het topje van de ijsberg. In ons hoofd zitten zoveel herinneringen aan dit jaar. Het is bijna niet te bevatten wat we allemaal gedaan en gezien hebben. De mensen die we hebben ontmoet. De landschappen die we hebben gezien. De roadtrip die we met Bruno hebben gemaakt. Deze reis verdient het om lang van te genieten en dat is wat we nu zo veel mogelijk proberen te doen. Geen haast om 2025 in te vullen met plannen en afspraken. Go with the flow! Want vrijheid, dat is uiteindelijk waarvoor we het allemaal doen.
We vinden het super leuk dat je al onze avonturen hebt gevolgd in 2024 en hopen je in 2025 weer terug te zien op Travly. Proost op een nieuw jaar met veel liefde, gezondheid, warmte, avontuur en vrijheid!